A partir da norma heteropatriarcal obxecto-non suxeito que organiza a relación das mulleres tanto coa violencia, como coa Institución Cinematográfica, a presente investigación identificaría un modelo normativo que sinala as opcións preferíbeis de representación da violencia na cinematografía e cuxa función é (re)producir a ontoloxía das mulleres como xénero inerme. Acollendo como obxecto de estudo o cinema dirixido por mulleres no Estado español no período 2000-2018, a investigación explora se as directoras adhiren, resisten ou transgreden tal modelo; continuando a procura infinita do territorio imposíbel e prohibido: do lugar onde as mulleres son suxeito de todo, obxecto de ninguén.
© 2001-2024 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados