Resumen de Eloxio da loucura
Erasmo de Rotterdam, Manuel Enrique Vázquez Buján (trad.), Ofelia Rey Castelao (pr.)
Na súa obra máis coñecida, aquela que escandalizou ou divertiu á Europa do seu tempo dende a súa aparición en 1511, a proverbial ambigüedade de Erasmo maniféstase en toda a súa amplitude, e iso comenzando polo propio título.Morías encomion -equivalencia grega de stultitiae laus - permite a Erasmo xogar coa similitude do apelido do seu amigoThomas More, a quen a obra vai dedicada. Pero os termos grego e latino non son equivalentes: mentres stultitiae indica unha actitude humana - tontería, fatuidade -, moría é o defecto físico ou mental dunha persoa nun senso deprecatorio.Pola moría o home cae baixo un poder que confunde o seu pensamento e o induce a accioóns insensatas. Erasmo identifica na moríaa guía que goberna o mundo, a raíz profunda das forzas do home, non racional, abismal. O home só se manifesta de verdade a través da loucura ou necidade, á que Erasmo atribúe un poder metafórico. No Eloxio, a Loucura, ou a Necidade, pronuncia un discurso en primeira persoa perante un auditorio de eruditos e declara falar sen regras e sen límites, porque afecta a todos sen exclusión, e, aínda sendo a única responsábel dos erros humanos, axuda ao home a vivir porque lle proporciona alegría e espontaneidade.
