Ha sido reseñado en:
Grial: revista galega de cultura, ISSN 0017-4181, Nº. 109, 1991, págs. 143-146
Xelís de Toro consolida nesta que foi a súa segunda novela, publicado despois de Seis cordas e un corazón (Xerais Negra, 1989), un estilo narrativo propio, tenso e contundente, que lle acae perfectamente a unhas historias e personaxes de vocación nidiamente urbana. A estructura de Non hai misericordia xira arredor dalgúns relatos que son o pretexto para que varios contertulios dialoguen nun programa radiofónico sobre o tema da violencia. Esta idea sérvelle ao autor para facer unha recreación paródica do xeito de expresarse que ten cada un dos participantes: un sociólogo, un teólogo, un psicólogo e un asistente social. Unha aposta arriscada e orixinal que procura e merece a complicidade do lector, conquistada cun uso da linguaxe coloquial moi ben dosificado, e que lle abre as portas da literatura ás realidades menos gratas da nosa sociedade. O protagonista absoluto de Non hai misericordia é a violencia nas súas diversas manifestacións. Polas súas características estructurais, pola súa fasquía temática, a narración crúa, tensa e directa, pola linguaxe asequible, esta obra, recuperada agora dentro de Xerais Peto, está chamada a ser revisitada e recoñecida por un amplo abano de lectores.
© 2001-2024 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados