Pablo de la Cruz Díaz Martínez
El cronista Hidacio se muestra reacio a reconocer como regnum la entidad política con la que convive. Solo al final de su crónica parece estar de acuerdo en que los suevos constituyeron una realidad política que hay que tener en cuenta, pero casi no sabe nada sobre las estructuras internas de esa monarquía; solo sobre el rechazo que provocan y también sobre la seducción a la que someten a una parte de la aristocracia dispuesta a buscar una colaboración, a construir una realidad territorial nueva.Esa perspectiva colaborativa parece haberse impuesto en el período entre 469 y 550. La figura de Martiño de Braga, gracias a una historiografía entregada a enaltecer su tarea en la conversión al catolicismo y en laorganización de la iglesia, oscureció lo que probablemente fuese parte de un largo proceso de negociación entre la élite guerrera sueva y las aristocracias romanas o indígenas, laicas o eclesiásticas.La monarquía sueva no se debe ver como un oscuro apéndice de la historia post-imperial, pues es indudable que cuenta con el reconocimiento de los monarcas merovingios [es Gregorio de Tours el primero en hablar de un Galliciense Regnum] y muy posiblemente de la corte de Constantinopla.La identificación Regnum Suevorum – Galliciense Regnum fue sin duda eficaz. La persistencia de Gallaecia como parte diferenciable en la posterior constitución del reino visigodo probablemente proceda de este período, de un siglo VI en el que la corte de Braga fue ampliamente reconocida. Sin embargo, la historiografía visigoda volvió a negar el pasado suevo. Apenas unas pocas noticias de Xoán Biclarense e Isidoro de Sevilla, relativas a la conquista, quedaron como recuerdo de sus vecinos peninsulares. Tras la violencia ejercida durante la anexión y a quien sin duda acompañó a la conversión y que apenas se recuerda en las actas del III concilio de Toledo, el reino suevo de Gallaecia despareció de las fuentes. El inmenso peso que el goticismo iba a imponer en las construcciones históricas de los reinos de Asturias, León, Castilla y después España, iba a borrar el recuerdo suevo de la inmensa mayoría de las crónicas. En cualquier caso nadie pareció mostrar interés en vincular su presente con el pasado de unos derrotados, por mucho que hubiesen contribuido notablemente en la conformación de su identidad territorial post-romana.
The chronicler Hydatius is reluctant to recognize as regnum the political entitywith which he lives. Only at the end of his chronicle he seems to agree that the Suevi constituted a political reality that must be taken into account, but he knows almost nothing about the internal structures of that monarchy; only about the rejection they provoked and about the seduction to which they subjected a part of the aristocracy willing to seek collaboration, to build a new territorial reality. That collaborative perspective seems to have been imposed in the period from 469 to 550. The figure of Martiño de Braga, thanks to a historiography devoted to praising his work in the conversion to Catholicism and in the organization of the church, obscured what was probably part of a long process of negotiation between the Swabian warrior elite and the Roman or indigenous, lay or ecclesiastical aristocracies.The Swabian monarchy should not be seen as an obscure appendix of post-imperial history, since it is undoubtedly recognized by the Merovingian monarchs [Gregory of Tours is the first one to speak of a Galliciense Regnum] and very possibly by the court of Constantinople.The identification Regnum Suevorum - Galliciense Regnum was undoubtedly effective. The persistence of Gallaecia as a distinguishable part in the later constitution of the Visigothic kingdom probably comes from this period, from a 6th century in which the court of Braga was widely recognized. However, Visigothic historiography denied the Swabian past once again. Only a few news of Xoán Biclarense and Isidoro of Seville, related to the conquest, remained as a memory of their peninsular neighbors. After the violence exercised during the annexation and who undoubtedly accompanied the conversion and is barely remembered in the acts of the III Council of Toledo, the Suebi kingdom of Gallaecia disappeared from the archives. Theimmense weight that Gothicism would impose on the historical constructions of the kingdoms of Asturias, León, Castile and later Spain, would erase the Swabian memory from the vast majority of the chronicles. In any case, no one seemed to show any interest in linking their present with the past of the defeated, even though they had contributed significantly to the formationof their post-Roman territorial identity
O cronista Hidacio móstrase remiso a recoñecer como regnum a entidadepolítica coa que convive. Só ao final da súa crónica parece mostrarse de acordo en que os suevos constituíron unha realidade política que debe ser tida en conta, mais apenas sabe nada sobre as estruturas internas desa monarquía; só do rexeitamento que provocan e tamén da sedución á que someten a unha parte da aristocracia disposta a buscar unha colaboración, a construír unha realidade territorial nova.Esa perspectiva colaborativa parece terse imposto no período entre 469 e 550. A figura de Martiño de Braga, grazas á unha historiografía entregada a enaltecer a súa tarefa na conversión ao catolicismo e na organización da Igrexa, escureceu o que probablemente fora parte dun longo proceso de negociación entre a elite guerreira sueva e as aristocracias romanas ou indíxenas, laicas ou eclesiásticas.A monarquía sueva non debe ser vista como un escuro apéndice da historiapost-imperial, pois é indubidable que conta co recoñecemento dos monarcasmerovinxios [é Gregorio de Tours o primeiro en falar dun Galliciense Regnum] emoi probablemente da corte de Constantinopla.A identificación Regnum Suevorum – Galliciense Regnum foi sen dúbida eficaz. Apersistencia da Gallaecia como parte diferenciable na posterior constitución do reino visigodo probablemente proceda deste período, dun século VI no que a corte de Braga foi amplamente recoñecida. Porén, a historiografía visigoda volveu negar o pasado suevo. Apenas unhas poucas noticias de Xoán Biclarense e Isidoro de Sevilla, relativas á conquista, quedaron como lembranza dos seus veciños peninsulares. Tras a violencia exercida durante a anexión e a que sen dúbida acompañou á conversión e que apenas se lembra nas actas do III concilio de Toledo, o reino suevo de Gallaecia desapareceu das fontes. O inmenso peso que o goticismo íaimpor nas construcións históricas dos reinos de Asturias, León, Castela e despois España, ía borrar a lembranza sueva da inmensa maioría das crónicas. En calquera caso ninguén pareceu mostrar interese en vincular o seu presente co pasado duns derrotados, por máis que contribuíran notablemente na conformación da súa identidade territorial post-romana.
© 2001-2025 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados