O "bel semblan"/ "bon semelhar" / "buen semblante" - e variantes como "bon parecer"- van máis aló do mero aspecto visual. En efecto, desde o silencio ese rostro fálalle ao trobador mediante o xesto-aceno. A súa interpretación deriva do recoñecemento das chaves da comunicación "cifrada" que establece a dona. Por iso, esta mesma interpretación deriva en situacións equivocas e contraditorias. Neste traballo veremos como evoluciona, ao longo duns 350 longos anos, o motivo poético do "bel semblan" desde a súa concepción inicial na lírica dos trobadores occitanos ao redor do ano 1100 coa obra de Guilhem de Peitièu ate a súa formalización na poesía amorosa cancioneiril entre 1350 e 1450. Un motivo que nos mergulla de forma plena na constante e necesaria interacción entre retórica, comunicación e sociedade cortés
© 2001-2024 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados