Resumen de As expresións fixas como compoñentes do discurso dos/as pacientes: sinal de diversidade e de creatividade ou dun incremento do fracaso comunicativo

Abderrafiî Khoudri

• galego

  A consulta ou a visita médica presenta un campo digno de interese para a sociedade sociolingüística que pretende render conta da configuración discursiva da persoa locutora profana. Esta consulta preséntase como unha oportunidade para incrementar o uso dunha linguaxe rica, complexa e asimétrica na que o culto e o ordinario se entrecruzan, compiten e se suplantan para debuxar perfís de grupos que se recoñecen por contraste. As expresións fixas son partícipes desta identificación por contraste. Portadoras dunha marca distintiva de apropiacións de conceptos médicos e de expresións de experiencias relacionadas coa saúde e as enfermidades, as expresións fixas serven tanto de apoio como de puntos de entrada para o exame de campos nocionais que lle son inherentes. Un determinado exame levado aquí a través dun corpus creado da observación de participantes levada a cabo nun centro hospitalario marroquí. O obxectivo é recoller as producións verbais mobilizadas polos/ as pacientes durante o seu contacto con profesionais da medicina. Este modus operandi responde a un dobre obxectivo: describir a materialidade significativa máis representativa do discurso dos/as pacientes e identificar os escollos reais ou potenciais en virtude dos que a expresión fixa resultar ser o xermolo de malentendidos e malas interpretacións. En consecuencia, os/as pacientes son depositarios/as de combinacións cuxos referentes non poden predicirse a partir de unidades lingüísticas constitutivas. Este paradigma expresivo ten pouca ou ningunha flexibilidade paradigmática ou morfosintáctica. En termos xerais, o discurso dos/as pacientes vese fortemente dominado por preconstrucións, memorizadas e producidas espontaneamente, e construcións libres.

• English

  The medical consultation or visit presents a ground worthy of interest for sociolinguistics which intends to account for the discursive configuration of the lay speaker. It is an opportunity to identify rich, complex and asymmetrical usages where the learned and the ordinary intersect, compete and supplant each other to draw profiles of groups that are unravelled by contrast. The fixed expressions participate in this identification by contrast. As bearers of a distinctive mark of appropriation of medical concepts and expression of the experience of health and illness, fixed expressions are both supports and entry points for the examination of the notional fields inherent in them. Such an examination concerns a corpus resulting from a participant observation conducted in a Moroccan hospital. It aims at collecting the verbal productions mobilised by patients during their contact with doctors. This modus operandi has a twofold objective: to describe the most representative signifying materiality of the patients' discourse and to identify the real or potential stumbling blocks by virtue of which the fixed expression proves to be the germ responsible for misunderstandings and misinterpretations. As a result, patients are the repositories of combinations whose referents cannot be predicted from the constituent linguistic units. This expressive paradigm has little or no flexibility at the paradigmatic and morphosyntactic level. Broadly speaking, patients' speech is heavily dominated by pre-constructs, memorised and spontaneously produced, and freely constructed.