Burgos, España
Los medios de comunicación de masas, a mediados del siglo XX, abrazaron lo que podría denominarse “industrialización de la pornografía”. Con la aparición de revistas como Playboy, el imaginario pornográfico abandonaba su carácter reservado y clandestino para convertirse en un producto masivo que sería celebrado como una revolución sexual, equiparando falsamente la exhibición del cuerpo femenino con la emancipación de las mujeres. Desde entonces, en la cultura popular se ha ido consolidando un canon estético femenino hipersexualizado, fruto de lo que la literatura ha denominado “pornograficación” o “pornificación cultural”, discurso que convierte en atractivas las imágenes y prácticas de la industria de la explotación sexual y la pornografía. Este texto propone una reflexión teórica feminista sobre el fenómeno y ofrece un apartado empírico que ilustra la normalización de este paradigma en las industrias culturales.
In the mid-20th century, the mass media embraced what could be called the ‘industrialisation of pornography’. With the emergence of magazines like Playboy, the pornographic imaginary outgrew its secretive and clandestine character to become a product for mass consumption that would be celebrated by many as a sexual revolution, falsely equating the exhibition of the female body with the emancipation of women. Since then, a hypersexualised female aesthetic canon has been consolidated in popular culture that deems the images and practices of the industries of sexual exploitation and pornography attractive. This process is termed ‘pornographication’ or ‘cultural pornification’ in academic literature. This text proposes a feminist theoretical reflection on this phenomenon and offers an empirical section that illustrates the normalisation of this paradigm in the cultural industries.
Os medios de comunicación de masas, a mediados do século XX, abrazaron o que podería denominarse “a industrialización da pornografía”. Coa aparición de revistas como Playboy, o imaxinario pornográfico abandonaba o seu carácter reservado e clandestino para se converter nun produto masivo que sería celebrado como unha revolución sexual, equiparando falsamente a exhibición do corpo feminino coa emancipación das mulleres. Desde aquela, na cultura popular foise consolidando un canon estético feminino hipersexualizado, froito do que a literatura denominou “pornograficación” ou “pornificación cultural”, discurso que converte en atractivas as imaxes e prácticas da industria da explotación sexual e a pornografía. Este texto propón unha reflexión teórica feminista sobre o fenómeno e ofrece un apartado empírico que ilustra a normalización deste paradigma nas industrias culturais.
© 2001-2024 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados