Rosalía, lugar de memoria

• Vilavedra Fernández, Dolores ^[1]
  1. [1] Universidade de Santiago de Compostela

     Universidade de Santiago de Compostela

     Santiago de Compostela, España

     
• Localización: Abriu: estudos de textualidade do Brasil, Galicia e Portugal, ISSN 2014-8526, ISSN-e 2014-8534, Nº. 10, 2021 (Ejemplar dedicado a: Para além da Nação? Outras ‘decliNações’ nas literaturas africanas de língua portuguesa), págs. 143-166
• Idioma: gallego
• Títulos paralelos:
  • Rosalia, lieu de mémoire
• Enlaces
  • Texto completo
• Dialnet Métricas: 1 Cita
• Resumen
  • English

    This article documents and analyzes several systemic and textual practices that showcase the changes involved in the process of turning Rosalía de Castro, her figure and work, into a lieu de mémoire. Thus, the change from a vertical authorial genealogy to another, horizontal and communal in nature, reveals itself as the first essential step for the emergence of new commemorative practices that bring new values to the resignification of the lieu de mémoire Rosalía, in a process that becomes accelerated starting in 2013 with the commemoration of Cantares gallegos’ 150th anniversary. These new practices, on the one hand, allow for an exploitation of the subversive power of memory and, on the other, confirm the extent to which the Rosalian tradition can integrate diversity. It is precisely this capability that constitutes its strongest guarantee of continuity.

  • galego

    O artigo tenta documentar e analizar algunhas prácticas textuais e sistémicas que evidencian as mudanzas no proceso de conversión de Rosalía de Castro, da súa figura e a súa obra, en lugar de memoria. Así, o cambio dunha xenealoxía autorial vertical a outra horizontal e comunal é o primeiro paso imprescindible para a aparición de novas prácticas conmemorativas que achegan novos valores á resignificación do lugar de memoria Rosalía, nun proceso que se acelera a partir da conmemoración en 2013 do 150 aniversario de Cantares gallegos. Estas novas prácticas permiten, por unha banda, explotar o potencial subversivo da memoria e, por outra, confirman a capacidade da tradición rosaliana de integrar a diferenza, capacidade que —precisamente— constitúe a súa mellor garantía de continuidade