Resumen de 'Os vellos non deben de namorarse', de Castelao: xestación e recepción

Laura Tato-Fontaíña

• español

  Este artigo estuda o longo proceso de xestación de Os vellos non deben de namorarse, de Castelao e a súa recepción. Apoiándose en todo tipo de documentos (correspondencia, notas de prensa, artigos de xornal, manuscritos, críticas e autocríticas da estrea...) estabelécense tres períodos para a xestación da obra: Teatro de arte (1921-1923), Teatro de Caretas (1934-1936) e Os vellos non den de namorarse (1939-1941), cunha especial atención aos dous manuscritos que se conservan no Museo de Pontevedra e que non coinciden plenamente no seu contido. A seguir analízase a recepción da obra desde dúas perspectivas: a do público que asistía habitualmente ao teatro galego que se representaba na capital arxentina e a do público máis preparado e especializado, tanto da colonia galega como da cidade de Buenos Aires. Cérrase coas Conclusións en que se sostén que o Epílogo foi engadido a última hora, nun intento do autor de achegar o seu texto ao gusto do público popular ao que Castelao sempre se dirixía e a cuxo éxito vinculara o seu desexo de seguir escribindo para o teatro. Inclúese, en Anexo, un artigo de Castelao publicado no xornal Crítica que non está recollido en ningunha das compilacións da súa prosa.

   

• English

  The article examines the long process of gestation of the play, Os vellos non deben de namorarse, by Al­fonso Castelao, and its subsequent reception by audiences in Buenos Aires. Based on the evidence of letters, press notes, newspaper articles, play manuscripts and reviews of the play’s eventual opening, three phases of writing and development have been identified: Art Theatre (1921-1923), Masked Theatre (1934-1936), and the play itself (1939-1941). Particularly close attention has been paid to the two differing play manuscripts, now preserved at the Museum of Pontevedra. The rest of the paper analyses the reception of the play from two different perspectives: that of traditional audiences for Galician plays in the Argentine capital, and that of more discerning, specialist spectators, both local and emigrant. The conclusion argues that the ‘Epilogue’ was a late addition to the play, included by Castelao at the last minute in an attempt to popularise the text to fit his audience’s tastes; its success motivated him to continue his writing for the theatre. The paper also features an an­nex section containing a previously uncollected article by Castelao, first published in the newspaper, Crítica, in 1941.