Ayuda
Ir al contenido

Dialnet


Arte participativo en el espacio público. Proposiciones metodológicas acerca de algunos de sus preceptos

  • Autores: Bibiana Crespo
  • Localización: On the W@terfront, ISSN-e 1139-7365, Vol. 45, Nº. 2, 2016 (Ejemplar dedicado a: Dame un deseo), págs. 7-36
  • Idioma: español
  • Títulos paralelos:
    • Art participatiu en l'espai públic. Porpostes metodològiques sobre els seus preceptes
    • Participatory art in public space
  • Enlaces
  • Resumen
    • español

      De la mano de tres proyectos artísticos —Between the Door and the Street (2013) de Suzanne Lacy, The Moving Garden (2009/2014) de Lee Mingwei y The Land Foundation (1998) de Rirkrit Tiravanija— este artículo reflexiona sobre algunos de los preceptos metodológicos que fundamentan las bases teóricas y conceptuales del arte participativo en el espacio público. Tomadas como casos de estudio sobre arte participativo, sendas proposiciones permiten explorar los conceptos de arte relacional / estética relacional propuestos por el comisario francés artífice del Altermodernismo, Nicolas Bourriaud, así como desarrollarlos y expandir este estudio considerando otros debates contemporáneos vinculados con la investigación basada en la práctica artística (practice-led research / practice-based research in the arts), ampliamente abordados por Hazel Simth y Roger T. Dean en su libro Practice-led Research, Research-led Practice in the Creative Arts (2009).Las propuestas de arte participativo en el espacio público implican un diálogo con el público — relational art o arte relacional antes mencionado—, se basan en la interacción, sociabilización y el intercambio entre los participantes así como en un diálogo con el entorno espacial —site specific art, es decir aquél arte diseñado específicamente para una localización determinada y que mantiene una interrelación con el propio espacio—, nos encontramos por tanto ante un tipo de creaciones de inmensas posibilidades creativas y resolutivas, lo cual no hace más que engrandecer el valor que conlleva su propia praxis.De otra parte, por su misma naturaleza, el arte participativo no puede aventurarse a prefijar un resultado objetual artístico ya que, muchas de las veces, gravita sobre las acciones u actividades más que en la realización de objetos. Si bien se pueden augurar determinadas respuestas e interacciones, no se pueden dar resultados apriorísticos sobre las actitudes de los participantes, lo que resulta en una obra abierta. Esta característica de “lo abierto” no significa inconcluso. Veremos como otro de los preceptos que constituyen las prácticas artísticas participativas en el espacio público puede albergar un final abierto de múltiples resoluciones.En última instancia, este artículo busca definir los primordiales principios constituyentes del arte participativo en el espacio público en nuestra contemporaneidad, con la finalidad de invitar, tanto a teóricos sobre la materia como a artistas, a su comprensión, divulgación y “participación” activa.

    • català

      De la mà de tres projectes artístics —Between the Door and the Street (2013) de Suzanne Lacy, The Moving Garden (2009/2015) de Lee Mingwei i The Land Foundation (1998) de Rirkrit Tiravanija— aquest article reflexiona sobre els preceptes metodològics que fonamenten les bases teòriques i conceptuals de l’art participatiu a l’espai públic.Preses com a casos d’estudi sobre art participatiu, sengles proposicions permeten explorar els conceptes d’art relacional / estètica relacional proposats pel comisari francès artífex de l’Altermodernisme, Nicolas Bourriaud, així com desenvolupar-los i expandir aquest estudi considerant altres debats contemporanis vinculats amb la recerca basada en la pràctica artística (practice-led research / practice-based research in the arts), àmpliament abordats per Hazel Simth i Roger T. Dean en el seu llibre Practice-led Research, Research-led Practice in the Creative Arts (2009).Les propostes d’art col·laboratiu a l’espai públic impliquen un diàleg amb l’audiència —relational art o art relacional abans esmentat—, es basen en la interacció, sociabilització i l’intercanvi entre els participants així com en un diàleg amb l’entorn espacial —site-specific art, és a dir aquell art dissenyat específicament per a una localització determinada i que manté una interrelació amb el propi espai—, ens trobem per tant davant un tipus de creacions d’immenses possibilitats creatives i resolutives, la qual cosa no fa més que engrandir el valor que comporta la seva pròpia praxi. D’altra banda, per la seva mateixa naturalesa, l’art participatiu no es pot aventurar a prefixar un resultat objectual artístic ja que, moltes vegades, gravita sobre les accions o activitats més que en la realització d’objectes. Si bé es poden augurar determinades respostes i interaccions, no es poden donar resultats apriorístics sobre les actituds dels participants, el que resulta en una obra oberta. Aquesta característica d’“allò obert” no significa inconclús. Veurem com un altre dels preceptes que constitueixen les pràctiques artístiques participatives a l’espai públic pot albergar un final obert de múltiples resolucions.En darrera instància, aquest article busca definir els primordials principis constituents de l’art participatiu a l’espai públic en la nostra contemporaneïtat, amb la finalitat de convidar, tant a teòrics sobre la matèria com a artistes, a la seva comprensió, divulgació i “participació” activa.

    • English

      At the hand of three artistic projects —Suzanne Lacy’s Between the Door and the Street (2013), Lee Mingwei’s The Moving Garden (2009/2015) and Rirkrit Tiravanija’s The Land Foundation— this paper reflects on the methodological precepts underlying theoretical and conceptual foundations of participatory art at the public space. Taken as case studies about participatory art, each propositions allow to explore relational art / relational aesthetics concepts proposed by the French curator artificer of the Altermodernism, Nicolas Bourriaud, as well as develop and expand this study considering other contemporary debates related to art practice-based research (practice-led research / practice-based research in the arts), widely addressed by Hazel Simth and Roger T. Dean in their book Practice-led Research, Research-led Practice in the Creative Arts (2009). Collaborative art at the public space proposals implies a dialogue with the audience —relational art before mentioned—, they are based on interaction, socialization and exchange between participants as well as a dialogue with the space itself —site-specific art, that is art designed specifically for a particular location that has a relationship with the place itself—, thus we face with a type of creations of immense creative possibilities and resolutions, which increases the value of the praxis itself. On the other side, by its own nature, participatory art can not venture prefixing an artistic objectual result because, many times, it gravitates on the actions or activities rather than making objects. Although certain responses and interactions can be predicted, a priori results on the attitudes of the participants can not be given, resulting in an open-ended work. This feature of the "open-ended" does not mean unfinished. We will see that another of the precepts that constitute participatory artistic practices at the public space can hold an open-ended ending of multiple resolutions.Ultimately, this article searches for define the primary constituent principles of participatory art at the public space in our contemporary world, in order to invite both theorists on the subject and artists to understand it, disseminate it and actively "participate" of it.


Fundación Dialnet

Dialnet Plus

  • Más información sobre Dialnet Plus

Opciones de compartir

Opciones de entorno