Lois Patiño’s Landscapes: Aura, Loss, Duration

• Keller, Patricia ^[1]
  1. [1] Cornell University

     Cornell University

     City of Ithaca, Estados Unidos

     
• Localización: Abriu: estudos de textualidade do Brasil, Galicia e Portugal, ISSN 2014-8526, ISSN-e 2014-8534, Nº. 7, 2018 (Ejemplar dedicado a: Galícia Glocal: Redefinir la cultura gallega en l’era global), págs. 101-124
• Idioma: inglés
• Títulos paralelos:
  • As Paisaxes de Lois Patiño: Aura, Perda, Duración
• Enlaces
  • Texto completo
• Resumen
  • English

    This essay is a reflection on Galician landscapes through a close reading of Lois Patiño’s experimental documentary film, Costa da Morte, and has two parts. The first is about temporality and the concept of duration, and asks how duration intersects with certain modes of deceleration in cinema, understood as an aesthetic but also as a structural mechanism of slowing down and capturing stillness. Here, I am particularly interested in photographic stasis when channeled through film, as well as the use of photography and stillness in cinema as an evocation of death. The second part explores landscape as an ecstatic, auratic, and sublime force; as a space of encounter, or «living tapestry»—a place in which the emergence of and absorption by the visible is always uncannily predicated on a poetics of disappearance, invisibility, and loss.

  • galego

    Este ensaio ofrece unha reflexión sobre as paisaxes galegas a través dunha lectura do documental experimental de Lois Patiño, Costa da Morte, e ten dúas partes. A primeira trata da temporalidade e o concepto de duración, preguntando como se relaciona o tempo con determinados modos de desaceleración no cine, entendéndose como unha estética, pero tamén como un mecanismo estrutural para ralentizar e para capturar así a inmobilidade. Aquí teño un interese particular na inmobilidade fotográfica do filme, e como o uso da fotografía e da quietude é unha evocación da morte. A segunda parte examina a paisaxe como unha forza estática, «aurática», e sublime. No espazo de encontro, ou «tapiz vivente» —un lugar no que a aparición e absorción por parte do visible sempre é un desacougante paradoxo, proxectando unha poética de desaparición, invisibilidade e perda.