Estados Unidos
Este ensaio estudia os contextos da novela de Carlos Casares Deus sentado nun sillón azul (1996) e analiza en que medida esta narración é un intento de abordar as cuestións centrais do debate contemporáneo sobre a memoria. A través dos recursos da ficción e da voz dunha antiga estudante do protagonista, o autor reconstrúe a contorna cultural e política dunha cidade provincial durante os primeiros anos do réxime de Franco, en certa maneira, como un relato contrafactual. Finalmente, o Deus de Casares, un dos primeiros e máis sólidos achegamentos aos emerxentes traballos sobre a memoria, é tamén unha avaliación crítica da responsabilidade dos intelectuais, a través da análise das linguaxes e da traxectoria dun profesor ficticio.
© 2001-2024 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados