Ayuda
Ir al contenido

Dialnet


Lo bello, lo enfermo y lo terrible: el cuerpo como un texto neobarroco en la narrativa de Silvina Ocampo

  • Autores: Raisa Gorgojo Iglesias
  • Localización: Nuevas perspectivas literarias y culturales (I CIJIELC) / Rocío Hernández Arias (ed. lit.), Gabriela Rivera Rodríguez (ed. lit.), David Pérez Álvarez (ed. lit.), 2016, ISBN 978-84-608-6759-3, págs. 302-313
  • Idioma: español
  • Enlaces
  • Resumen
    • español

      Este trabajo esbozará una definición del Neobarroco como herramienta discursiva y analizará bajo esta perspectiva algunos cuentos de Silvina Ocampo que exploran el uso de los cuerpos como textos. El paradigma deconstructivista e inestable del siglo XX viene a llamarse por varios autores Neobarroco, caracterizado por aceptar el nuevo hibridismo y alimentarse de él. A pesar de que se reconoce ese Neobarroco como una herramienta de subversión frente a los discursos impuestos, es llamativo cómo algunas investigaciones dejan sistemáticamente fuera de sus estudios a las escritoras. Dado que el Neobarroco es una herramienta útil para contextualizar y cuestional la verdad oficial, asuntos sobre identidad y género tienen cabida en él (Ndialianis 2008). Resulta entonces sorprendente que en antologías y estudios se haya excluido a Silvina Ocampo, cuya narrativa fantástica se mueve en la ambigüedad y en el cuestionamiento de las identidades unívocas, características plenamente neobarrocas.

      Este trabajo se centrará en los cuerpos que rechazan someterse a una invisible autoridad externa, el hilo conductor de las historias analizadas. Estos personajes no buscan cuestionar el orden establecido, sino sobrevivir dentro de él. El cuerpo femenino, cosificado y reducido a símbolo, será utilizado como estrategia de supervivencia: la belleza y la inocencia son utilizadas como máscaras y al mismo tiempo, armas de ataque. Se trata de una rebelión quieta y constante que busca sin éxito la expansión de la periferia de lo aceptable y que culmina siempre con la muerte del personaje, que es en realidad un modo de probar la necesidad del sistema de controlar las anomalías y las narrativas paralelas para legitimarse y perdurar.

    • galego

      Este artigo delinea unha definición de neo-barroco como ferramenta discursiva e analiza de esa perspectiva algunhas das historias Silvina Ocampo que explotan o uso dos corpos como textos.

      O paradigma desconstructivista e inestable do século XX vén a ser chamado por varios autores neo-barroco, caracterizado por aceptar o novo hibridismo. Aínda que o neo-barroco é recoñecido como unha ferramenta de subversión contra os discursos impostos, para contextualizar e cuestionar a realidade oficial sobre cuestións de identidade e de xénero (Ndialianis 2008), é impresionante como algunhas investigacións sistematicamente deixan de fóra dos seus estudos as escritoras. É, polo tanto, sorprendente que en antoloxías e estudos foi excluída Silvina Ocampo, cuxa narrativa fantástica móvese na ambigüidade e cuestiona as identidades unívocas, recursos totalmente Neo-barrocos.

      Este traballo destínase a estudaros corpos que se negan a someter a unha autoridade externa invisible, supervivencia. O corpo da muller, reducido ao símbolo, será utilizado como unha estratexia de supervivencia: a beleza e inocencia son usados como máscaras e, á vez, armas de ataque. É unha rebelión silenciosa e constante que busca sen éxito a expansión da periferia do aceptable e que sempre termina coa morte do personaxe, que é en realidade unha forma de probar que o sistema quere controlar as anomalías e narrativas paralelas para se lexitimar e resistir.

    • English

      This paper will outline a definition of neo-baroque as a discursive tool and analyse from this perspective some of Silvina Ocampo stories that explore the use of bodies as texts.

      The deconstructivist and unstable paradigm of the twentieth century is called by several authors Neo-baroque, characterised by accepting the new hybridity and nourish itself from it. Although the Neo-baroque is recognised as a tool of subversion against imposed, official discourses, it is striking how some research systematically leaves out female writers. Since the Neo-baroque is a useful tool to contextualize and question the official thruth, identity and gender issues have a place in it (Ndialianis 2008). It is therefore surprising that in anthologies and studies Silvina Ocampo has been excluded, whose fantastic narrative moves in ambiguity and questions univocal identities, fully Neo-baroque features.

      This work will focus on the bodies that refuse to submit to an invisible external authority, the leitmotif of the analysed stories. These characters do not seek to challenge the established order, but to survive in it. The female body, reified and reduced to a mere symbol will be used as a survival strategy: the beauty and innocence are used as masks, and at the same time, weapons. It is a quiet and constant rebellion seeking to expand the periphery of the acceptable; however, it always ends uo with the death of the character, which is actually a way to prove how the system needs to control anomalies and parallel narratives in order to legitimise itself.


Fundación Dialnet

Dialnet Plus

  • Más información sobre Dialnet Plus

Opciones de compartir

Opciones de entorno