Ayuda
Ir al contenido

Dialnet


Resumen de Fulcher’s Bestiary at the Door of the Holy Sepulchre

Avital Heyman

  • español

    La fachada sur del Santo Sepulcro estuvo decorada hasta 1929 con dos dinteles con relieves, los cuales, muy distintos en su iconografía, se exhiben desde entonces en el Rockefeller Museum. Mientras que el arquitrabe occidental –de temática cristológica–, representa la narración de los últimos días de Jesús en Jerusalén –aunque con una alteración de la secuencia narrativa–, el arquitrabe Este, un scroll habitado de figuras, se adorna con una representación no narrativa, caracterizada con una serie de bestias, pájaros y figuras masculinas humanas desnudas, algunas de las cuales están señalando obscenamente a sus genitales. La desconcertante iconografía de este mundo salvaje incluye las reconocibles imágenes de un pájaro-sirena y un centauro. Si bien hasta ahora la historiografía ha pasado por alto la significación de dicho imaginario, no puede ser plausible que el lugar sagrado más importante de la Cristiandad y una gran iglesia de peregrinación hubiesen sido decorados sin intención. Este artí- culo pretende contextualizar el dintel Este dentro de los conceptos cruzados de historia y mitología, simbolismo bíblico, liturgia y patronazgo. Cabe recordar que el ingreso Este da acceso a la capilla funeraria de los reyes cruzados, ubicada bajo la capilla del Calvario. Un examen de este contexto funerario revela que las sirenas forman parte de tal esquema, al dotar dicho arquitrabe de una función apotropaica. Un remarcable capítulo de la crónica escrita por Fulcher de Chartres, en la que ilustra las curiosidades de las Tierras de los Sarracenos, se presenta como el mejor referente conceptual para la comprensión del dintel sin narración, el cual se inscribe plenamente en la tradición del Bestiario.

    De esta manera, dicho arquitrabe se convierte en un lugar liminar, donde convergen distintas capas polivalentes que están destinadas a mostrar la oposición de las fuerzas del Bien y del Mal. Dicho antagonismo se conforma al instalar un dintel historiado, de temática cristológica, hacia el Oeste, que encarna la visión litúrgica de la Nueva Jerusalén recientemente establecida por los francos, mientras que al Este se presenta una imagen de las sometidas bestias de los sarracenos, condenadas al infierno, que, por un parte, señalan la victoria latina y, por otra, son la promesa de una protección apotropaica para los difuntos. El patronazgo de la reina Melisenda, conjuntamente con el de la Iglesia Cruzada, son también objeto de análisis del presente trabajo.

  • English

    The southern façade of the Holy Sepulchre was adorned until 1929 with two carved lintels, distinct in their iconographies (exhibited ever since in the Rockefeller Museum). Whereas the western Christological lintel represents the narrative of the last days of Jesus in Jerusalem (albeit in breach with the narrative sequence), the eastern peopled-scroll lintel is a non-narrative representation of a variety of beasts, birds, and naked male figures, some of whom are obscenely pointing to their genitalia. The puzzling iconography of this bestial world includes the conspicuous images of a bird-siren and a centaur. Rather overlooked by past scholarship, it would seem implausible that the most important holy site in Christendom and a meta-pilgrimage church would have been decorated with meaningless imagery. This paper contextualizes the eastern lintel within crusader concepts of history and mytholog y, biblical symbolism, liturg y and patronage. The eastern door gave way to the funerary chapel of the crusader kings, located beneath the Calvary Chapel. An examination of the funerary context reveals that sirens played part in such schemes, endowing the lintel with an apotropaic vitality. A remarkable chapter in the chronicle of Fulcher of Chartres, illustrating the curiosities of the Lands of the Saracens, is suggested as a major conceptual notion for the understanding of the non-narrative lintel, which actually stands within the Bestiary tradition. The lintel thus becomes a liminal site, where all polyvalent layers meet, meant to show the opposition of good and evil forces. This opposition is established by installing a historiated Christological lintel to the west, embodying a liturgical vision of the New Jerusalem recently established by the Franks and, to the east, an image of the conquered beasts of the Saracens, doomed to hell, signaling Latin victory, on the one hand, and promising an apotropaic protection for the departed, on the other. The patronage of Queen Melisende, in collaboration with the crusader Church, is then analyzed.

  • galego

    A fachada sur do Santo Sepulcro estivo decorada ata 1929 con dous linteis con relevos, os cales, moi distintos na súa iconografía, exhíbense desde entón no Rockefeller Museum. Mentres que o arquitrabe occidental –de temática cristolóxica–, representa a narración dos últimos días de Xesús en Xerusalén –aínda que cunha alteración da secuencia narrativa–, o arquitrabe leste, un scroll habitado de figuras masculinas humanas, adórnase cunha representación non narrativa, caracterizada cunha serie de bestas, paxaros e figuras humanas núas, algunhas das cales están sinalando obscenamente os seus xenitais. A desconcertante iconografía deste mundo salvaxe inclúe as recoñecibles imaxes dun paxaro-serea e un centauro. Aínda que ata o de agora a historiografía pasou por alto a significación da devandita imaxe, non pode ser plausible que o lugar sagrado máis importante da Cristiandade e unha grande igrexa de peregrinación tivesen sido decorados sen intención. Este artigo pretende contextualizar o lintel leste dentro dos conceptos cruzados de historia e mitoloxía, simbolismo bíblico, liturxia e padroado. Cómpre lembrar que o ingreso leste dá acceso á capela funeraria dos reis cruzados, situada baixo a capela do Calvario. Un exame deste contexto funerario revela que as sereas forman parte de tal esquema, ao dotar o arquitrabe dunha función apotropaica. Un salientable capítulo da crónica escrita por Fulcher de Chartres, na que ilustra as curiosidades das Terras dos Sarracenos, preséntase como o mellor referente conceptual para a comprensión do lintel sen narración, o cal se inscribe plenamente na tradición do Bestiario. Deste xeito, o devandito arquitrabe convértese nun lugar liminar, onde converxen distintas capas polivalentes que están destinadas a amosar a oposición das forzas do Ben e mais do Mal. O devandito antagonismo confórmase ao instalar un lintel historiado, de temática cristolóxica, cara ao Oeste, que encarna a visión litúrxica da Nova Xerusalén recentemente establecida polos francos, mentres que ao Leste preséntase unha imaxe das sometidas bestas dos sarracenos, condenadas ao inferno, que, por un banda, sinalan a vitoria latina e, pola outra, son a promesa dunha protección apotropaica para os defuntos. O padroado da raíña Melisenda, conxuntamente co da Igrexa Cruzada, son tamén obxecto de análise do presente traballo.


Fundación Dialnet

Dialnet Plus

  • Más información sobre Dialnet Plus