Ayuda
Ir al contenido

Dialnet


La búsqueda de la palabra poética en “tiempos líquidos”: "el hombre que quería escribir una carta"

    1. [1] Universidad del Tolima

      Universidad del Tolima

      Colombia

  • Localización: Elos: revista de literatura infantil e xuvenil, ISSN-e 2386-7620, Nº. 3, 2016, págs. 129-142
  • Idioma: español
  • Títulos paralelos:
    • The research of the poetic word en “tempos líquidos”: "El hombre que quería escribir una carta"
    • A busca da palabra poética en “tempos líquidos”: "El hombre que quería escribir una carta"
  • Enlaces
  • Resumen
    • español

      En “tiempos líquidos” los afectos se asemejan a objetos de consumo y la vida parece agua que escapa de las manos (como plantea Zygmunt Bauman en sus libros). El sujeto contemporáneo necesita la escritura como morada que lo salve del olvido. Una carta personal es la posibilidad de establecer vínculos amorosos de largo aliento, de quebrar un orden normalizado donde no importan las personas sino sus funciones empresariales. Estas cuestiones son recreadas en El hombre que quería escribir una carta (2002), nouvelle de Evelio José Rosero. Ella rompe con la tradición colombiana en el ámbito de la literatura juvenil, que priorizaba el uso del terror, lo fantástico o historias de adolescentes incomprendidos en sus familias y afectados por el bullyng. En lugar de aventuras sobrenaturales cuenta la aventura de la escritura de alguien que no es adolescente. El objetivo primordial de este artículo es analizar cómo en la nouvelle de Evelio José Rosero el juego metaficcional cuestiona una globalización donde el trabajo, el consumismo y los placeres televisivos relegan a un segundo plano afectos, familia yescritura. Este artículo se enriquece con planteamientos de Nathalie Sarraute, Maurice Blanchot, Theodore Adorno, Friedrich Schiller, Patricia Waugh y Jorge Luis Borges.

    • galego

      En “tempos líquidos” os afectos semellan obxectos de consumo e a vida parece auga que escapa das mans (como propón Zygmunt Bauman nos seus libros). O suxeito contemporáneo precisa da escritura como fogar que o salve do esquecemenro. Unha carta persoal é a posibilidade de establecer vínculos amorosos de longo alento, de quebrar unha orde normalizada onde non importan as personas senón as súas función empresariais. Estas cuestións recréanse en El hombre que quería escribir una carta (2002), nouvelle de Evelio José Rosero. Ela rompe coa tradición colombiana no ámbito da literatura xuvenil, que priorizaba o uso do terror, o fantástico ou historias de adolescentes incomprendidos nas súas familias e afectados polo bullyng. En lugar de aventuras sobrenaturais conta a aventura da escritura de alguén que non é adolescente. O obxectivo primordial deste artigo é analizar como na nouvelle de Evelio José Rosero o xogo metaficcional cuestiona unha globalización onde o traballo, o consumismo e os placeres televisivos relegan a un segundo plano afectos, familia e escritura. Este artigo enriquécese con achegas de Nathalie Sarraute, Maurice Blanchot, Theodore Adorno, Friedrich Schiller, Patricia Waugh e Jorge Luis Borges.

    • English

      In “liquid times” affections seem objects of consumption and life is water escaping from the hands (as suggested Zygmunt Bauman in his books). The subject needs writing as home to save him from oblivion. A personal letter is the possibility of long-winded love ties, breaking a standardized order where people care only by their business functions. These issues are re-created in El hombre que quería escribir una carta (2002), by Evelio José Rosero. This nouvelle breaks with the Colombian tradition in the field of children's literature, which prioritized the use of terror, fantasy or stories of teenagers misunderstood in their families and affected by bullyng. Instead of supernatural adventures, it tells the adventure of writing from someone who is not a teenager. The primary objective of this article is to analyze how the metafictional game questions a globalization where work, consumerism and TV leasures are more important than family and writing. This article uses concepts by Nathalie Sarraute, Maurice Blanchot, Theodor Adorno, Friedrich Schiller, Patricia Waugh and Jorge Luis Borges.


Fundación Dialnet

Dialnet Plus

  • Más información sobre Dialnet Plus

Opciones de compartir

Opciones de entorno