O Estado e a emigración: españois cara a Arxentina, 1946-1956

• Autores: María José Fernández Vicente
• Localización: Estudos migratorios: revista galega de análise das migracións, ISSN 1889-9609, Vol. 1, Nº. 1, 2008 (Ejemplar dedicado a: Gallegos e tanos : Xornadas sobre migracións italianas e españolas a Arxentina (1830-1930)), págs. 215-237
• Idioma: gallego
• Texto completo no disponible (Saber más ...)
• Resumen
  • English

    The final stage of Spanish emigration to Latin America (1945-1960) was marked by clearly interventionist migration policies (for emigration and immigration alike). Both Franquist Spain and Argentina drew up plans aimed at controlling, planning, selecting and channelling the movement of migrants from Spain, adjusting it to suit their respective national interests. However, two factors led to this interventionist approach having, in the case of Spanish emigration to Argentina, a somewhat limited effect. Firstly, the lack of rigour with which these plans were applied by the administrations responsible, in Argentina as well as in Spain. Secondly, the skill shown by Spanish immigrants at getting round the obstacles that this state interventionism place in their way (proliferation of police checks, documents needed in order to emigrate, restrictions that prevented certain categories of people from emigrating, etc.).

  • galego

    A última etapa da emigración española a América Latina (1945-1960) estivo marcada por unhas políticas migratorias (de emigración e de inmigración) claramente intervencionistas. Tanto o Estado franquista como o Estado arxentino elaboraron plans destinados a controlar, planificar, seleccionar e canalizar o movemento migratorio español, axustándoo aos seus propios intereses nacionais. No entanto, dous factores contribuíron a que este intervencionismo tivese, no caso da emigración española a Arxentina, un alcance bastante limitado. Primeiramente, a falta de rigor con que estes plans foron aplicados por parte das administracións competentes, tanto españolas como arxentinas. E en segundo lugar, a habilidade mostrada polo emigrante español á hora de xerar estratexias destinadas a esquivar os obstáculos derivados deste intervencionismo estatal (proliferación de controis, de documentos necesarios para emigrar, de restricións que impedían a emigración a determinadas categorías de persoas, etc.).