O artigo tenta explorar as Cántigas de alén, publicadas por José Ángel Valente en 1989, á luz da condición bilingüe e exiliada do seu autor. Neste senso, a colección pode ver-se como unha elexía peculiar por unha parte da identidade persoal e autorial; a súa perda xera un custo melancólico que impulsa un retorno imposible. Unha linguaxe precaria acaba de conformar unha proposta sobre a identidade galega baseada na desterritorialización, na que a reformulación complexa da saudade adquire especial relevancia
© 2001-2024 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados