Ayuda
Ir al contenido

Dialnet


Resumen de Rule and Improvisation: an Ontology of Music

Pablo Seoane Rodríguez

  • español

    Esta tesis defiende (1) que la improvisación musical es la gestión en tiempo real por parte de toda intérprete de ese exceso de propiedades musicales no codificadas por ningún conjunto de instrucciones, ni previstas por la intérprete misma, que encontramos en toda interpretación; (2), que, por lo tanto, toda interpretación musical es improvisativa en menor o mayor medida; (3) que toda interpretación procede de un conjunto de instrucciones (no necesariamente textual), puesto que no hay ocurrencia o emisión musicales que tengan lugar ex nihilo o dentro de un supuesto vacío normativo; (4) que no existe obra musical desligada o independiente de una interpretación, en virtud de lo que podemos llamar el requisito sensorial mínimo; y (5) que una forma de deflacionismo carnapiano es la mejor estrategia ontológica para dar cuenta de entidades artefactuales culturales y dependientes de la mente humana como las obras musicales. En consecuencia de todo lo antedicho, (6) una obra musical debe ser considerada una entidad híbrida, irrepetible e improvisativa, un objeto físico/normativo (entendido en una manera deflacionaria, no-realista), la suma de un conjunto de instrucciones (un artefacto particular abstracto) y una interpre- tación (un objeto concreto)

  • English

    This dissertation argues (1) that musical improvisation is any performer’s real-time handling of that excess of musical properties not encoded by any set of instructions, nor foreseeable by the performer herself, that we find in any performance; (2) that, hence, every musical performance is improvisatory in a lesser or greater degree; (3) that every performance stems from a (not necessarily textual) set of in- structions, as long as no musical occurrence takes place ex nihilo or in an alleged normative void; (4) that there can be no musical work detached or independent from a performance, by virtue of what I’ve called the minimum sensorial requirement; and (5) that a form of Carnapian deflationism is the best ontological strategy to address mind-dependent, cultural entities such as musical works. As a conse- quence of the above, (6) a musical work should be considered an unrepeatable, improvisatory and hybrid entity, a physical/normative object (understood in a deflationary, non-realist fashion), the aggregation of a set of instructions (a particular abstract artefact) and a performance (a concrete object).

  • galego

    Esta tese defende (1) que a improvisación musical é a xestión en tempo real por parte de toda intérprete dese exceso de propiedades musicais non codificadas por ningún conxunto de instrucións, nin previstas pola intérprete mesma, que atopamos en toda interpretación; (2) que, polo tanto, toda interpretación musical é improvisativa en menor ou maior medida; (3) que toda interpretación procede sempre dun conxunto de instrucións (non necesariamente textual), posto que non hai ocorrencia ou emisión musicais que teñan lugar ex nihilo ou dentro dun suposto baleiro normativo; (4) que non existe obra musical desligada ou independente dunha interpretación, en virtude do chamado requisito sensorial mínimo; e (5) que unha forma de deflacionismo carnapiano é a mellor estratexia ontolóxica para dar conta de en- tidades artefactuais culturais e dependentes da mente humana como as obras musicais. En consecuencia de todo o antedito, (6) unha obra musical debe ser considerada unha entidade híbrida, irrepetible e im- provisativa, un obxecto físico/normativo (entendido nunha maneira deflacionaria, non-realista), a suma dun conxunto de instrucións (un artefacto particular abstracto) e unha interpretación (un obxecto con- creto).


Fundación Dialnet

Dialnet Plus

  • Más información sobre Dialnet Plus