La producción narrativa del escritor español José María Merino, perteneciente al denominado Grupo leonés, junto a autores como Luis Mateo Díez o Juan Pedro Aparicio, tiene como característica principal el sentimiento fantástico que engloban la mayoría de sus cuentos y novelas. Sin embargo, no por ello el autor deja de lado ese terreno tan extenso que abarca lo maravilloso, mostrando, de este modo, el carácter mágico de la España del norte, así como la resurrección de elementos tradicionales, legendarios, e incluso míticos.
Mediante nuestro análisis presentaremos la problemática que supone discernir lo maravilloso y lo fantástico a través de dos cuentos del escritor leonés situados en el Camino de Santiago; por un lado, “Expiación”, incluido en la antología "Cuentos del Reino Secreto" (1982) y por otro "El peregrino", perteneciente a la antología "La trama oculta" (2014). A través de las diversas características temáticas y de la semántica de ambos textos podremos observar el paisaje gallego como una vasta tierra en la que los límites entre lo posible y lo imposible se desdibujan en pos de una concepción extraordinaria de la literatura, presentando de este modo cómo lo fantástico, lo maravilloso, lo simbólico, y lo mítico, se han transformado para dar paso a una nueva configuración a la hora de abordar lo fantástico en la literatura española contemporánea.
A produción narrativa do escritor español José María Merino, pertencente ó denominado Grupo leonés, xunto a autores coma Luís Mateo Díez ou Juan Pedro Aparicio, ten como característica principal o sentimento fantástico que engloban a maioría dos seus contos e das súas novelas. Con todo, non por iso, o autor deixa de lado ese terreo tan extenso que abarca o marabilloso, amosando, de ese modo, o carácter máxico da España do norte, así coma a resurrección de elementos tradicionais, lendarios e incluso míticos.
Mediante a nosa análise presentaremos a problemática que supón discernir o marabilloso e o fantástico a través dos contos do escritor leonés situados no Camiño de Santiago; por un lado, “Expiación”, incluído na antoloxía "Cuentos del Reino Secreto" (1982), e por outro, "El peregrino", pertencente á antoloxía "La trama oculta" (2014). A través das diversas características temáticas e da semántica de ámbolos textos poderemos observar a paisaxe galega coma unha vasta terra na que os límites entre o posible e o imposible desdebúxanse en pos dunha concepción extraordinaria da literatura, presentando deste modo coma o fantástico, o marabilloso, o simbólico, e o mítico, se transformaron para dar paso a unha nova configuración á hora de abordar o fantástico na literatura española contemporánea.
Jose María Merino, an author who belongs to the so called Leonese Group alongside other authors such as Luis Mateo Díez or Juan Pedro Aparicio, produced narrative which had a fantasy touch as its main feature, like he had done with his tales and novels. However, Merino does not leave the wonderful element behind. He showed this by giving the magic nature to northern Spain and bringing back traditional, legendary and even mythical elements. We will present the problems of differentiating the wonderful and the fantastic by analysing two of his tales that are situated in the Camino de Santiago: on the one hand, we will analyse “Expiación”, which is part of the "Cuentos del Reino Secreto" anthology, published in 1982; on the other, there is “El peregrino”, part of the "La trama oculta" anthology, published in 2014. By observing the several themes and the semantics of both texts, we may be able to see the Galician scenery as a vast land in which the limits of possible and impossible become blurred, giving way to an extraordinary understanding of literature in which fantasy, the wonderful, the simbolic and the mythical elements have been transformed. With this transformation, there is a new configuration to address the fantasy in contemporary Spanish literature.
© 2001-2025 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados