Time in the Shell. Temporality as a Mode of Spatiality in Japanese Architecture

Abstract

Time is perceived and lived within a different understanding in Japanese culture, which brings new possibilities and existential modes for the construction of space. Time follows a cyclical/circular structure of temporality and ensures impermanence with its transience and the permanence of transience with its repetition. Both past and future are intertwined within the culture of spatial design as well as within the language. The language and philosophy of living reflect the architectural and aesthetic approaches for building a temporal spatiality. The phenomenological generators of these spatiotemporal atmospheres echo through the key concepts such as ma, mu, and kū, as well as through the aesthetic conceptions of, for example, mono no aware, shakkei, wabi-sabi, and hanasuki. It may be claimed that the love of imperfect and impermanent beauty is the gene of the Japanese spatial atmosphere in the traditional context. In this framework, this paper examines three projects of Japanese spatial design that reflect the cyclical understanding of time and the aesthetic conceptions connected to it: the Summer Solstice Light-Worship 100-Meter Gallery and the Winter Solstice Light-Worship Tunnel / Light Well designed by Sugimoto Hiroshi, and the Benesse House Oval designed by Ando Tadao. These three examples perfectly demonstrate the unique way in which Japanese culture understands and expresses time and space. Based on these projects, the paper also argues that temporality is one of the most powerful modes of spatiality in Japanese culture, which aims to weave a shell for time to exist in space.

Japon kültüründe zaman farklı bir anlayışla algılanır ve yaşanır; bu da mekânın inşası için yeni olanaklar ve varoluş kipleri meydana getirir. Zaman, döngüsel/dairesel bir zamansallık yapısı izler ve geçiciliğiyle süreksizliği, tekrarıyla da geçiciliğin kalıcılığını sağlar. Hem geçmiş hem de gelecek, dilde olduğu gibi mekânsal tasarım kültüründe de iç içe geçmiştir. Dil ve yaşam felsefesi, zamansal bir mekânsallığın inşasına yönelik mimari ve estetik yaklaşımları yansıtır. Bu mekân-zamansal atmosferlerin olgu bilimsel üreticileri, ma, mu ve kū gibi anahtar kavramların yanı sıra, örneğin mono no aware, shakkei, wabi-sabi ve hanasuki gibi estetik kavrayışlar aracılığıyla yankılanır. Kusurlu ve süreksiz güzelliğe duyulan sevgi, geleneksel bağlamda Japon mekân atmosferinin genidir denebilir.Bu çerçevede, makale, Japon mekân tasarımının döngüsel zaman anlayışı ile bu anlayışa bağlı estetik kavrayışlarını yansıtan üç projeyi incelemektedir: Sugimoto Hiroshi tarafından tasarlanan Yaz Gündönümü Işık Tapınağı 100 Metrelik Galeri ile Kış Gündönümü Işık Tapınağı Tüneli / Işık Kuyusu ve Ando Tadao tarafından tasarlanan Benesse Oval Evi. Bu üç örnek, Japon kültürünün zaman ve mekânı nasıl anladığını ve ifade ettiğini mükemmel bir şekilde göstermektedir. Bu projelerden hareketle makale, aynı zamanda, zamansallığın, mekânda var olabilmesi için zamana bir kabuk örmeyi amaçlayan Japon kültüründeki en güçlü mekânsallık kiplerinden biri olduğunu savunmaktadır.