O galego na producción de Emilia Pardo Bazán
Contido principal do artigo
Resumo
O pouso que o galego deixa nalgúns autores que utilizan o castelán como lingua literaria, como foi o caso de Emilia Pardo Bazán, é innegable. Así, preséntase inicialmente a relación mantida pola escritora a respecto de Galicia, da súa realidade e da súa lingua. Aquí móstranse algúns feitos significativos e trazos culturais galegos, así como a postura da escritora ante o “dialecto” galego, que foxe dos conflitos e enfrontamentos. Pola súa parte, a autora realista opta na súa obra literaria por empregar a lingua castelá con galeguismos para caracterizar os personaxes campesiños; deste xeito, en lugar de alternar os dous idiomas, Bazán crea unha lingua mixta, con entrada de expresións puntuais que reflicten fenómenos gramaticais, fonéticos e léxicos galegos, dando lugar a un produto verosímil e cun dramatismo arredado do folclorismo.
Palabras clave:
Descargas
Métricas
Detalles do artigo
Citas
Curros Enríquez, M. (1969) [1885]: O divino sainete (A Coruña: Ediciós do Castro).
García, C. / Santamarina, A. (dirs.) (1995): Atlas lingüístico galego. Vol. II. Morfoloxía non verbal (A Coruña: Fundación Pedro Barrié de La Maza).
Paredes Núñez, Juan (1983): La realidad gallega en los cuentos de Emilia Pardo Bazán (1851-1921). (A Coruña: Ediciós do Castro).
Pensado, J. L. / Pensado Ruiz, C. (1983): "Geada" y "Gueada" gallegas. Anexo 21 de Verba (Santiago: Universidade de Santiago de Compostela).
Portas, M. (1991): Língua e sociedade na Galiza (A Coruña: Bahía).
Varela Jácome, B. (1995): Emilia Pardo Bazán (A Coruña: Vía Láctea).
Velasco Souto, C. F. (1987): A Sociedade galega da Restauración na obra literaria de Pardo Bazán (1875-1900) (Pontevedra: Artes Gráficas Portela).